Około połowy XIX wieku, młody Wacław, dziś znany jako bł. Honorat Koźmiński oddał swoje życie na służbę Chrystusowi, "Miłości, która nie jest kochana", stając się synem św. Franciszka z Asyżu. O. Honorat wsłuchując się nieustannie w głos Pana czytał znaki czasu i w nich odnajdywał wolę Bożą.

W trudnej sytuacji naszego narodu (utrata niepodległości, zabory) założył wiele zgromadzeń zakonnych, które niosły pomoc ludziom najbiedniejszym, odrzuconym przez świat. Jednym z nich jest bezhabitowe Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus pod opieką Maryi Panny Wspomożenia Wiernych, założone w 1887 r. Jego powstanie i charakter ściśle wiążą się z kasatą zakonów w zaborze rosyjskim, po upadku powstania styczniowego.

Siostry Imienia Jezus naśladują ciche i ukryte życie eucharystyczne, które Pan upodobał sobie zamieszkując wśród ludzi w sposób sakramentalny. Współzałożycielką Zgromadzenia jest Sługa Boża Franciszka Maria Witkowska. Mając dwadzieścia jeden lat na polecenie bł. Honorata, zorganizowała życie i działalność rodzącego się zgromadzenia.

Na początku istnienia siostry prowadziły apostolską działalność wśród rękodzielniczek, zmierzając do religijnego i moralnego odrodzenia tej grupy społecznej. Przybliżały im Jezusa i ukazywały wartość pracy, pełnionej w duchu ewangelicznym. Rodzina zakonna szybko i dynamicznie rozwijała się, zakładając szkoły, internaty, przedszkola, domy dziecka.

Dziś również siostry wszędzie i na wszelkie sposoby, pragną nieść Imię Jezus na krańce świata, służyć każdemu spotkanemu człowiekowi i mówić: JEZUS CIĘ KOCHA! A czynią to poprzez świadectwo swojego życia, modlitwę, pokutę, pracę w szkolnictwie - prowadząc także własne ośrodki, posługę chorym, pracując także przy parafiach. Podejmują pracę misyjną na różnych kontynentach świata. W nowym wieku i tysiącleciu siostry pragną pomóc współczesnemu człowiekowi, zagubionemu w zgiełku i hałasie, na nowo odnaleźć Chrystusa - Jedynego Pana i Zbawcę.